Όταν η Αριστερά σκορπάει ψευδαισθήσεις

Κάθε άνθρωπος από την φύση του επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική του θέση στην κοινωνία, για τον ίδιο, για την οικογένειά του, για τα παιδιά του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να επιδιώκει συνειδητά τη ζημία του και την  καταστροφή του.
Ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν μέσα σε ένα  συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον και επενδύουν όχι μόνον σε υλικά πράγματα, αλλά και σε πνευματικά επιτεύγματα, όπως είναι η τέχνη, η επιστήμη και ο πολιτισμός. Και όλα αυτά πάντοτε μέσα σε ένα κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον ισονομίας, δικαιοσύνης και ασφάλειας. 


Η Αριστερά, ως υπηρέτης των φτωχών και των κατατρεγμένων (που είναι και η πλειοψηφία του λαού), είχε πάντοτε την ηγεμονία του ηθικού πλεονεκτήματος.  Ό,τι είναι αριστερό είναι, κατ΄ ομολογίαν πίστεως,  και ηθικό. Συγχρόνως, από την άλλη πλευρά, η Αριστερά διακατέχεται από έμμονες ιδέες. Αντιλαμβάνεται την κοινωνία και τις λειτουργίες της μέσα από μία ταξική-διχοτομική διάκριση του καλού και του κακού, του πλούσιου και του φτωχού, του καπιταλιστή και του εργάτη, οι οποίοι βρίσκονται, εξ ορισμού, σε ανελέητη σύγκρουση. 

Αυτή η μανιχαϊστική ανάγνωση της ιστορίας και της λειτουργίας της οικονομίας, εξωθεί την Αριστερά, αντί να ενώνει (όπως θα περίμενε κανείς), να υψώνει τείχη εχθρότητας και αντιπαλότητας ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάξεις. "Ολόκληρη η ιστορία, είναι ιστορία των ταξικών αγώνων”, έλεγε ο Μαρξ. Αυτή η ανάγνωση είναι το θλιβερό κατάλοιπο της μαρξιστικής και λενινιστικής ερμηνείας του κόσμου, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από το Ίδιο και το Άλλο. 

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή,  οι άνθρωποι γίνονται πιο ευάλωτοι στην αριστερή προπαγάνδα. Η ριζοσπαστική Αριστερά, εκμεταλλευόμενη την οικονομική συγκυρία, υποσχέθηκε  στους πάντες τα πάντα. Υποσχέθηκε πως θα  έσχιζε τα μνημόνια, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα έδινε 13ο μισθό, θα αποκαθιστούσε τις πετσοκομμένες συντάξεις, θα έφερνε τις πολεμικές αποζημιώσεις, θα  χτυπούσε την φοροδιαφυγή και, γενικώς, θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Και αφού υπέγραψε το σκληρότερο μνημόνιο, μέσα σε ένα μόλις χρόνο αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης (σκληρής διαπραγμάτευσης το ονόμασε),  πέτυχε το αδιανόητο. Να στρέψει όλες τις κοινωνικές ομάδες εναντίον της και, στην προχθεσινή μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, να κλείσει ακόμη και τα γραφεία τελετών. Μακάβριο, ε, δεν νομίζετε; Να πεθάνεις και να μην υπάρχει κανείς για να σε θάψει. Κι αυτό το πέτυχε μόνον η "πρώτη φορά Αριστερά”. 

Τώρα η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Μοίρασε με τη σέσουλα ψευδαισθήσεις στους ψηφοφόρους της και εισπράττει με το τσουβάλι αναθέματα.  Αφού μπήκε μπροστά σε όλα τα κινήματα της κατσαρόλας, της πλατείας, των διοδίων  και του κινήματος "δεν πληρώνω”, τώρα δεν γνωρίζει ποιός είναι ο φίλος και ποιός είναι ο εχθρός. Βλέπει τις κινητοποιήσεις ως διαπραγματευτικό όπλο με τους εταίρους, γι΄ αυτό και χαριεντίζεται με τον αποστεωμένο λαϊκισμό  των τελευταίων δεκαετιών  του περασμένου αιώνα. Είναι να απορεί κανείς γιατί δεν εννοεί, ή δεν θέλει να καταλάβει το πιο απλό πράγμα: Μία κοινωνία που δεν παράγει ούτε καν οδοντογλυφίδες, παρά μόνον μπλόκα και απεργίες, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Αλλιώς ειπωμένο: Μία κατσαρόλα με το να την κοιτάζεις, δεν βράζει ποτέ. Θέλει και την φωτιά της. 

Μέσα στις διεθνοποιημένες καπιταλιστικές συνθήκες παραγωγής, ο μόνος τρόπος για να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας είναι η ενίσχυση της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, τουτέστιν η ενίσχυση του  επιχειρηματικού κόσμου της εργασίας. Αντί αυτού, η κυβέρνηση με την υπερφορολόγηση  του εισοδήματος, διώχνει όλες τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Με την ίδια έννοια, διώχνει και όλα τα νέα παιδιά που σπουδάζουν στα πανεπιστήμια και γνωρίζουν, από πρώτο χέρι, ότι στη χώρα μας δεν πρόκειται ποτέ να βρουν δουλειά.  Όλες οι άλλες οι κολεκτιβίστικες ιδεοληψίες, για έναν κόσμο της γραμμικής ισότητας και κατανομής των αγαθών, είναι για τους ανιστόρητους  και τους αφελείς, οι οποίοι συχνά είναι τα πρώτα  θύματα της αριστερής προπαγάνδας.

Του Δημήτρη Τσαρδάκη

* Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών 



Δεν υπάρχουν σχόλια: