Πέθανε ο Δημήτρης Μυταράς, ο ζωγράφος που έβλεπε αλλιώς

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των εικαστικών τεχνών στην Ελλάδα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Ήταν πολύχρωμος, ήταν καυστικός και έζησε έναν εφιάλτη για ζωγράφο: τα τελευταία χρόνια δεν έβλεπε...
Η Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2017, έμελε να είναι η τελευταία πινελιά. Ο Δημήτρης Μυταράς, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ζωγράφους άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 83 ετών. 

Είχε γνωρίσει διεθνή δόξα, είχε αγαπηθεί, είχε ζήσει με το απίστευτο τραύμα για έναν καλλιτέχνη του είδους και του εύρους του: τα τελευταία χρόνια δεν έβλεπε, το σκοτάδι είχε έρθει πολύ νωρίτερα…

Κατ’ αρχάς τα βιογραφικά, που πάντα χρειάζονται σε μια νεκρολογία: Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε στη Χαλκίδα τον Ιούνιο του 1934. Σπούδασε ζωγραφική στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1953-1958), έχοντας καθηγητές τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Το ανήσυχο πνεύμα του και μία υποτροφία οδήγησαν τα βήματά του στο επίκεντρο της τέχνης της δεκαετίας του ’60, στο Παρίσι. Εκεί ακολούθησε σπουδές στη σκηνογραφία στην «École Supérieure des Arts Décoratifs» καθώς και εσωτερική διακόσμηση στη «Métiers d’Art» στο Παρίσι (1960-1964) με υποτροφία του ΙΚΥ. Αυτά τα στοιχεία αξιοποίησε στο έπακρο: φιλοτέχνησε το 1968 τις τοιχογραφίες του ξενοδοχείου «Astir Palace» της Βουλιαγμένης και τα σκηνικά για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις έργων του Αριστοφάνη, Πιραντέλο. Χορτάτζη. Κορνάρου, Τσέχωφ κ.α.


Στα εικαστικά πράγματα ωστόσο είχε «εισβάλει» δυναμικά από το 1958 όταν ταυτόχρονα συμμετείχε στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας και στην Πανελλαδική Νέων της γκαλερί «Ζυγός», αποσπώντας το Ά βραβείο. Αλλά η δεκαετία που σφραγίζει την πορεία του είναι σίγουρα εκείνη του ’70. Και δεν είναι μόνο εξαιτίας της συμμετοχής του στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1972. Δεν είναι που το 1975 εκλέχθηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ, κι αργότερα πρύτανης. Είναι και οι εκθέσεις του «Νεοκλασικά με τις σύγχρονες φιγούρες» και «Επιτύμβια» το 1970 και 1975 αντιστοίχως που εκφράζουν τον προβληματισμό του πάνω στη σχέση της αρχαίας κληρονομιάς και της σύγχρονης πραγματικότητας, ενώ οι τόνοι του γκρι που χρησιμοποιεί αποδίδουν με σαφήνεια το βαρύ κλίμα της δικτατορίας.

Το στίγμα του δυναμικό στα εικαστικά δρώμενα εξακολουθούσε ως τις πλέον πρόσφατες πινελιές του να εκφράζει τους προβληματισμούς του πάνω στην σύγχρονη πραγματικότητα που αλλάζει διαρκώς, ενώ το σχόλιο του πάνω σε όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν το απέδιδε μόνο στον καμβά του μέσω του νεοεξπρεσιονισμού, αλλά και μέσω του γραπτού και προφορικού του λόγου, που συχνά ήταν κριτικός και καυστικός.
Το 1975 εκλέχθηκε καθηγητής της ΑΣΚΤ. Έργα του έχουν εκτεθεί στην Αθήνα, σε ατομικές εκθέσεις στις γκαλερί «Ζυγός», «Άστορ», «Μέρλιν», αίθουσα Τέχνης (Θεσσαλονίκη), καθώς επίσης και στη Μπολόνια, Φλωρεντία, Ρώμη, Γένοβα κ.ά.. Toν Μάρτιο του 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Δεν υπάρχουν σχόλια: